EEN SCHREEUW IN HET DONKER

Vandaag kamperen we aan de Kunene rivier, die de grens met Angola vormt. Een schitterende camping met een uiterst chagrijnige manager die ons geen blik gunt. Het deert ons niet, want we kijken terug op een paar prachtige dagen. We evalueren hoe de eerste distributie is gegaan, trekken een fles wijn open en spelen tot ver na zonsondergang spelletjes Yatzee. Hoe mooi kan het zijn. Als de volle maan hoog aan de hemel staat maken we ons op voor een warme tropennacht. Maar dan… Een schreeuw. “Godverdomme ik word gestoken!” Corine komt aangestrompeld met een gezicht vertrokken van pijn en valt in een stoel. Ik zie aan alles dat het fucking serieus is. Binnen no time schijn ik met onze UV-lantaarn over de grond en jawel… een schorpioen.(Schorpioenen lichten op in UV-licht.) Terwijl Corine het uitgilt van de pijn aan haar voet treden de eerste verlammingsverschijnselen op. Eerst valt haar been uit en dan raakt de rest van haar lichaam verlamt. Ik besluit in het donker op zoek te gaan naar de manager van het kamp die al in bed ligt. Ik krijg hem wakker en vertel wat er gebeurd is. Gelukkig heeft hij aan een half woord genoeg. Terwijl hij eerst een bakje benzine haalt, rennen we terug naar Corine. We vinden haar huilend van de pijn. Inmiddels heeft het gif haar hals en hoofd bereikt. Nadat we de plaats waar de schorpioen gestoken heeft in benzine gedrenkt hebben, stelt de manager haar gerust met de woorden: “Vannacht slaap je niet van de pijn, je zal schokken voelen en je hart gaat tekeer, maar vanaf morgen zal het beter moeten gaan.” Een kleine kliniek is een paar uur rijden, maar het lichaam zal de conditie van de weg niet aankunnen.

Het wordt een horrornacht. Heftige pijn en een lichaam dat haast niets meer doet. We zijn bang.