HET WORDT EEN BEETJE GRIMMIG

Afgelopen zaterdag (7 december) zijn we, na wederom een schitterende route, in Opuwo aangekomen. Meteen na aankomst bezoeken we twee supermarkten/wholesalers. De eerste echte confrontatie met serieuze armoede. Direct drommen mensen -veelal kinderen- om de auto. Sommige met stukjes reclamefolder, zijnde hun verlanglijst. Er heerst een lichte agressiviteit. De weg naar de ingang van de winkel wordt gebaand door een beveiliger die al dreigend met een stok de mensen uit elkaar drijft.

Gelukkig is de sfeer in de zaak rustiger. Wellicht geholpen door de surveillant die gewapend met een geweer de schappen en de tassen nauwkeurig in de gaten houdt.

De afgelopen jaren hebben massa’s Himba’s hun toevlucht gezocht in het kleine stadje. Een kansloze missie. Hun felheid bij het vragen om hulp is begrijpelijk en soms ook beangstigend.

We slaan onze tent op bij een camping een paar kilometer verderop. Hier zijn we zijn de enige gasten, samen met een Namibiër in safari-outfit. Als we elkaar onder een koud biertje aankijken, staat in ons beider ogen: Spannend!
En dat is mede omdat we ons hier voor het weekend nestelen om bij wankel internet de laatste F1 GP van het jaar te zien.

Voor maandag (vandaag) hebben we in Okangwati (2 uur rijden van Opuwo) een afspraak met Urs (eigenaar constructiebedrijf), zijn vrouw Florenzia (lerares op een Himbaschooltje) en Andreas (Duitse NGO). Hoofdonderwerpen zijn: aan welke hulp is nu de grootste behoefte en hoe krijgen we dat logistiek voor elkaar. Een schitterende ontmoeting, waarbij direct alle neuzen haarscherp dezelfde kant op wijzen. Dat resulteert in het volgende plan: René en Corine gaan morgen en overmorgen in Opuwo inkoop regelen. De 6-tons truck van Urs haalt GRATIS donderdag onze bestelling op en transporteert deze naar ons distributiepunt: de school van Florenzia (truckafstand 5 uur). De chiefs van omliggende Himbadorpen worden ingelicht, zodat zij vrijdagochtend jullie boodschappen kunnen ophalen. De voedselbank…, maar dan héél ver weg.